غارهای شناسایی شده استان قزوین

این غار به خاطر وجود آب بسیار، دهلیزهای عمودی فراوان که فرود بعضی چاه روهای آن به عمق 50 متر می رسد و استالاکتیت و استالاکمیت های جوان و بافتهای گل کلمی در سطوح مختلف آن مورد توجه غار نوردان و توریستهای ماجراجو است.

زمین شناسان بر اساس سنگهای آهکی رسی مربوط به سازند روته سن غار سفید آب را بین 250 تا 290 میلیـون سال تخمین زده اند.برای اولین بار درتاریخ 7/7/92 چاه آب ،کف غار به عمق حدود32 متر توسط آقای علیرضا بلغی قوس شد.

2. غار قلعه کرد: در 140 کیلومتری جنوب غربی شهر قزوین واقع شده و مسیر دسترسی به آن از طریق جاده روستایی آبگرم بخش آوج به سمت مغرب به روستای حصار ولیعصر و بعد از عبور از برجهای دو گانه خرقان به سمت شمال به روستای علی آباد و در نهایت به روستای قلعه کرد منتهی می‌شود. مختصات جغرافیایی 30/51/48 طول شرقی و 54/47/35 عرض شمالی ، ارتفاع آن از سطح دریا حدود 2064 متر است.دهانه غار قلعه به سمت جنوب شرقی بوده، ارتفاع آن حدود 8 متر و عرض آن حدود 9 متر به صورت نیم دایره است. این غار دارای یک راهرو بوده که به دهانه چاهی که عمود بر دهلیز اصلی است منتهی می‌شود و پس از عبور از مدخل چاه به فضایی منتهی می‌شود که دارای ستونهای قطور استالاکیتت و استالاکمیت در رنگهای مختلف است. تالار اصلی غار به دهلیزها و شاخه‌های فرعی منتهی گردیده که خود شاهکاری از طبیعت است و آویزه‌های آهکی بعضی از قسمتها از سقف تا کف غار کشیده شده است. در کف غار نیز حوزه‌های کوچک آبی تشکیل شده و سنگهای سفید آهکی به سبک زیبایی هر بیننده ای را متحیر می‌سازد.غار قلعه کرد در اثر انحلال سنگهای آهکی سازند قلم تشکیل شده و به سن حدود چهار میلیون سال و متعلق به دوره الیگومیوس و دوران سوم زمین شناسی می‌باشد.
3. غار عباس آباد:به فاصله 55 کیلومتری شهر قزوین و در شمال شرق شهر آبگرم ، دو دهانه غار با مختصات 43/41/35درجه عرض شمالی و 10/18/49 طول شرقی وجود دارند که با دارا بودن افزون بر 180 متر طول و یک تالار بزرگ، به پرتگاه ها، چاه ها و دهلیزهای متعددی منتهی می شوند.این دو غار که به عباس آباد معروفند در گذشته‌های دور انسان زی بوده و پناهگاهی امن در حوادث برای پیشینیان به شمار می آمده اند.

دهانه​های غارها مشرف به رودخانه خَرِّه رود (رود گلین) و در ارتفاع 1550 متری سطح دریا قرار دارند. دهانه​ها حدود 200 متر از یکدیگر فاصله دارند.

غار عباس آباد یکی از محل​های وسیع زندگی خفاش​هاست از نوع خفاش بال بلند کمرنگ Miniopterus pallidus)) و خفاش گوش موشی کوچک(Myotis blythii)است .تعداد خفاش​ها به قدری زیاد است که بازدیدکنندگان هنگام ورود به آخرین تالار تصور می​کنند در انتهای غار آبشاری جریان دارد و صدای آن را می​شنوند؛ در حالی که صدای آبشارمانند حاصل حرکت و تنفس دسته جمعی خفاش​هاست. کف تالار به دلیل وجود فضله خفاش​ها لغزنده است. هر دو غار زیستگاه انسان​ها بوده​اند و وجود بقایای سفال​هایی که درنتیجه حفاری​های بسیار شکسته و خرد شده​اند، گویای سال​ها زندگی انسان​ها درون غار است.

4. غار ولی: غار ولی در پنج کیلومتری جنوب غربی روستای گشنه رود از بخش رودبار شهرستان با مختصات 55/52/ 49 طول شرقی و 20/34/36 عرض شمالی در ارتفاع 1620متری قرار دارد که حدود 250 میلیون سال قبل بر اثر انحلال سنگهای آهکی سازند روته تشکیل شده و متعلق به دوره پرمین و اواخر دوران اول زمین شناسی است.

این غار از نوع مرطوب بوده و دارای یک تالار اصلی و چند تالار فرعی به مساحت حدود یکصد متر و ارتفاع 20 متر است که هوایی ساکن و سرد دارد.

متاسفانه استالاکتیت ها و استالاکمیت ها ی بسیار زیبا و حجیم آن به دلیل دسترسی نسبتا آسان دستخوش تخریب سودجویان قرار گرفته و چکیده ها و چکنده ها ی فراوانی توسط غارتگران شکسته و به یغما رفته است.

بعضی شواهد از انسان زی بودن این غار در گذشته های دور نیز حکایت دارد

5. غار انگول: غار یخی انگول هم با مختصات 15/51/49 درجه طول شرقی و 58/31/36 عرض شمالی در سه کیلومتری شمال روستای دینک از توابع بخش کوهین و ارتفاع 1972 متر از سطح دریا واقع شده است.

دسترسی به غار تا حدودی مشکل و ورود به آن به خاطر شیب تند و طبقات مختلف بسیار سخت است. وجود یخ های فراوان در دیواره ها و کف غار موجب سرمای شدید هوای درون آن شده و از ویژگی های ممتاز غار به شمار می رود. به لحاظ زمین شناسی غار انگول در اثر لغزش سنگ های دولومیتی بخش غربی قله کوه انگول به وجود آمده و از دسته غارهای انحلالی نیست. سن این غار بعد از تریاس مربوط به دوران دوم زمین شناسی بوده و تحت تاثیر فعالیت و حرکات تکنونیکی منظم ایجاد شده است.

6. غار مهاجر: این غار که در نزدیکی روستای لک از توابع شهرستان بویین زهرا در استان قزوین قرار گرفته، پس از حدود شش متر از ابتدای دهانه آن به چاهی به عمق تقریبی 20 متر می رسد. در پایین چاه دو راهرو در سمت چپ و راست وجود دارد که هر دوی آنها به معادن متروکه ای ختم میشود که از قبل از انقلاب رها گردیده و به شدت ریزشی میباشند. و بازدید از آنها مستلزم رعایت کامل نکات ایمنی ست.

لازم به ذکر است که دهانه این غار برای اولین بار توسط آقای مجتبی احمدی از کوهنوردان با اخلاق بویین زهرا کشف و توسط ایشان به نام غار مهاجر نام گذاری گردیده است.